Het einde der eenzaamheid

"draw your chair op close to the edge of the precipice and I will tell you a story"

Het verhaal
Drie jonge kinderen uit een hecht gezin verliezen op jonge leeftijd hun ouders en worden in een internaat geplaatst.
Ze groeien op en proberen met dit drama om te gaan. Het zal echter de rest van hun leven tekenen, voor elk van hen op een andere manier.
De hoofdpersoon en verteller komt op het internaat de liefde van zijn leven tegen maar zal dit pas later in zijn leven begrijpen.

de media
Benedict Wells wordt in Duitsland gezien als een fenomeen. Zijn boek is een veelgeprezen meesterwerk.
De Volkskrant zegt dat het verhaal goed in elkaar steekt maar dat het wat gekunsteld overkomt
Het NRC noemt het einde der eenzaamheid "een opmerkelijk goede roman"
De Groene zegt dat het een zwaar literair werk is vol met bordkartonnen therapeutenzinnen.
The Guerdian zegt: "a story of love and grief"
De meningen zijn dus verdeeld over dit wat zwaarmoedige boek.

mijn mening
Een prachtig, ontroerend boek met mooie beschouwingen, over verlies, angst en eenzaamheid maar ook over leven en hoe dit leven vorm te geven. Maar bovenal een prachtige liefdesgeschiedenis.
Het verhaal is inderdaad wat zwaarmoedig maar raakte en ontroerde me. Het lijkt een kitscherig boek dat vol met clichés zou kunnen staan maar de schrijver weet de clichés juist te vermijden en er een meeslepend verhaal van te maken.
De drie kinderen zijn alledrie heel verschillend en gaan ook op hun geheel eigen wijze om met het verlies van hun ouders.
Marty, de oudste is een wat zonderling type, hij komt over als een nerd maar blijkt ook onvermoede kanten te hebben.
Liz, de middelste zoekt de randen van de samenleving op en vlucht op die manier weg voor haar gevoelens.
De jongste, Jules en de ik- persoon in dit boek, kruipt in zijn schulp en raakt zichzelf langzaam kwijt.
De harmonie verdwijnt in hun leven en dreigt ook tussen hen te verdwijnen. Maar dan is en blijft daar het gezamenlijk ervaren verlies van hun ouders dat hen bindt.

Jules ligt in het heden in het ziekenhuis bij te komen van een ernstig motorongeluk en dat verplichte rustmoment in zijn bestaan brengt hem ertoe de balans op te maken van de verloren tijd. Zijn gedachten dwalen naar eerdere levensfasen, die Wells chronologisch afgebakend voor het voetlicht brengt.
Het eerste deel van het boek lijkt wat sentimenteel. Benedict Wells bouwt het verhaal en het plot zorgvuldig op in dit deel. Na de helft wordt de roman haarscherp en krijg je steeds meer door wat er in de jeugd van de hoofdpersonen gebeurd is en worden de verhaallijnen zorgvuldig ontrafeld. Dan krijgen ook de personages meer inhoud.
De schrijver gebruikt prachtige beelden en schrijft hier en daar erg mooie zinnen.
Pas aan het eind van het boek besefte ik dat ik een prachtig boek had gelezen over hoe je jeugd je kan vormen, over grote levensvragen en over wat onveranderlijk is in het leven.