En we noemen hem…

Elk jaar wordt in mei de Libris literatuurprijs uitgereikt. De jury kiest uit en lange groslijst, de longlist van 18 boeken en uiteindelijk de shortlist van de zes beste (oorspronkelijk) Nederlandstalige boeken van het afgelopen jaar. Al jaren probeer ik alle zes de genomineerde boeken te lezen. Meestal lukt me dat niet en kom ik tot vier of vijf boeken die ik uitlees. Dit jaar heb ik vijf genomineerde boeken van de shortlist gelezen. En daar zaten - als ik even voor jurylid mag doorgaan -  drie aardige boeken bij en twee prachtige boeken. Het is elk jaar weer leuk en verfrissend om boeken te lezen die ik zelf niet zou kiezen. Op die manier heb ik al veel mooie boeken gelezen en nieuwe schrijvers ontdekt. Dit jaar was de winnaar van de Libris prijs: Wees onzichtbaar van Murat Isik. Inderdaad een prachtig, ontroerend en heel actueel boek.

En we noemen hem...

Wat mij betreft was ook het boek van Marjolijn van Heemstra een kanshebber. Wat een verrassend boek. Mooi, goed geschreven, spannend. Je leeft mee met de hoofdpersoon en voelt samen met haar dat de tijd dringt. De hoofdpersoon krijgt van haar oma een ring. En bij de ring hoort een verhaal dat al heel lang in de familie de ronde gaat; een familielegende. Een verhaal over een neef die een ware held was in de oorlog. Haar eerste zoon dient naar de bezitter van deze ring vernoemd te worden: Frans Julius Johan. De hoofdpersoon neemt dit verhaal serieus en wil als ze zwanger is van haar zoontje haar zoon inderdaad vernoemen naar haar verre oom Maar eerst gaat ze op zoek naar het verhaal van "bommenneef:" zoals hij in de familie genoemd wordt. Ze wil zijn verhaal leren kennen, wie was dit verre familielid? In haar zoektocht komt ze zaken tegen die ze niet verwacht en blijkt het verhaal toch anders in elkaar te zitten dan dat het familieverhaal vertelt.

De Libris jury vat het boek als volgt samen en zegt over dit boek:

Hoelang duurt een oorlog echt? Op 5 december 1946 wordt in Den Haag een bom bezorgd, verpakt als sinterklaassurprise. Drie 'foute Nederlanders' komen om het leven. Brein achter de aanslag is een verre oom van Marjolijn van Heemstra. In de familie groeit de aanslag uit tot een heldendaad. Op haar achttiende krijgt Marjolijn een ring die van deze 'bommenneef' was - met het verzoek haar eerste zoon naar hem te vernoemen. Als ze jaren later in verwachting is, begint ze een zoektocht naar het ware verhaal achter de Sinterklaasmoorden zoals de aanslag werd genoemd.. Met de buik groeit ook de twijfel: was bommenneef een held of een ordinaire misdadiger? En we noemen hem is een spannende pageturner over mythe en werkelijkheid, goed en fout en de vraag wat een pasgeboren baby met zijn voorouders te maken heeft. 'Een beeldschone roman over het belang van mythes en de noodzaak ze te ontrafelen.'  

mijn mening

Ik vond dit boek heel bijzonder. Omdat het boek spannend is en leest als een trein. Je wordt samen met de hoofdpersoon op het verkeerde been gezet en komt steeds dichter bij een heel ander verhaal; de waarheid? Het boek gaat over goed en fout en over de kracht van verhalen. Ik zou zelf nooit voor dit boek gekozen hebben omdat het niet bijzonder opvalt. Het heeft geen bijzonder omslag en geen heel bijzondere titel. Ik had er ook geen recensies over gelezen of al over gehoord. Dus dank aan de jury van de Libris literatuurprijs. Ik kijk al weer uit naar de shortlist van volgend jaar.